Μια προσωπική μαρτυρία για μια καινούργια ζωή, με την ευχή να τη βρείτε εμπνευστική...
Δοκίμασα το πρώτο μου τσιγάρο στα 15. Μαγκιά, ροκ συμπεριφορά, μόδα, παρέες. Μετά ήρθαν και οι καφέδες και τα ποτά -τα συνοδευτικά του τσιγάρου. Λίγο αργότερα μπήκε στην καθημερινότητά μου και το σεξ -το οποίο συνοδευόταν υποχρεωτικά από τσιγάρο.
18 χρονών ήμουν ήδη συστηματικός καπνιστής, πότης και, ενίοτε, εραστής. Μου άρεσε και η μπάλα. Ινδάλματά μου, φυσικά, ο Τζορτζ Μπεστ και ο Γιόχαν Κρόιφ -γερό ποτήρι ο πρώτος, κανονικό φουγάρο ο δεύτερος, ωστόσο μέγιστοι μπαλαδόροι, αμφότεροι. Μεγαλώνοντας, διαπίστωσα πως η μπάλα με προστάτευε από το λίπος -έτρωγα και έπινα άφοβα ό,τι ήθελα και τα έκαιγα στο γήπεδο. Αυτή η «πόρνη» με έκανε να πιστεύω ότι όσο έπαιζα μαζί της, θα μπορούσα και να καπνίζω άφοβα. Έπαιζα ποδόσφαιρο δυο φορές τη βδομάδα για να μπορώ να καπνίζω και να πίνω χωρίς να έχω πολλές ενοχές για την καρδιά, τα πνευμόνια και το συκώτι μου -έτσι το είχα μεταφράσει στο μυαλό μου.
Λίγο μετά, κόλλησα με τα extreme sports (ορειβασία, αναρρίχηση, ανεμόπτερο πλαγιάς και άλλα), αργότερα με τα γυμναστήρια (τα οποία βαρέθηκα γρήγορα), αλλά την μπάλα δεν την άφησα ποτέ. Ούτε το κάπνισμα, ούτε το ποτό -το σεξ μπορεί. Ήμουν ευτυχής γιατί μεταξύ 30 και 40 ετών, εξακολουθούσα να μην έχω περιττό λίπος. Όμως, κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας αυξήθηκε δραματικά το ποσοστό επαγγελματικού άγχους, συνοδεία έξτρα πακέτων καπνού και μπουκαλιών μπύρας. Ανέβασα χοληστερίνη στο Θεό -συγκριτικά με την υγιεινή διατροφή και τα ποσοστά σωματικού λίπους μου-, τσίμπησαν και οι δείκτες σακχάρου, καταβαραθρώθηκε το ανοσοποιητικό μου σύστημα, είχα μόνιμους πόνους στην πλάτη και τον αυχένα, προβλήματα με το στομάχι, τον οισοφάγο, τα δόντια, τα μαλλιά μου και διάφορα άλλα ψυχοσωματικά.
Οι γιατροί δεν μου πρόσφεραν τίποτε περισσότερο από φάρμακα και τις γνωστές συμβουλές: «Κόψε το κάπνισμα, μείωσε το άγχος». Ο φίλος Φώτης, ένας προπονητής αερόμπικ και ερασιτέχνης μαραθωνοδρόμος μου είπε: «Τρέξε για να κόψεις το τσιγάρο και να μειώσεις το άγχος». Αυτή η ιδέα μού φάνηκε περισσότερο ελκυστική. «Άσε την μπάλα γιατί σε πιέζει να κινείσαι εξαντλητικά μέσα σε λίγο χρόνο και παράτα τα extreme sports -θα σπάσεις κι άλλα κόκκαλα. Προτίμησε μια συστηματική ήπια προπόνηση αντοχής σε καθημερινή βάση. Δεν θα πας για μαραθώνιο, απλά τρέχε μία ώρα κάθε μέρα. Αλλά κάθε μέρα!», μου είπε.
Το επόμενο πρωί έτρεξα -ασθμαίνοντας ελαφρώς- 1,5 χιλιόμετρο. Την άλλη 2. Έξι βδομάδες μετά έφτανα τα 3 άνετα. Ξεκίνησα να τρέχω και τα Σαββατοκύριακα. Ένιωσα να μου φεύγει όλο το στρες. Και να πέφτει η χοληστερίνη μου -απότομα. Το ίδιο άμεσα εξαφανίστηκαν και οι πόνοι στον αυχένα. Έφυγε και η κοιλιά από τις μπίρες. Στέγνωσα.
Κατόπιν, ήρθε ο βαρύς χειμώνας, αλλά δεν πτοήθηκα. Θυμάμαι τον εαυτό μου ένα πρωινό παραμονής Χριστουγέννων να τρέχω ολομόναχος στο βουνό δίπλα στο σπίτι μου, με τις νιφάδες του χιονιού να κεντρίζουν το πρόσωπό μου -μαγεία. Σκεφτόμουν το τσιγάρο που θα κάπνιζα δυο ώρες μετά (τα είχα περιορίσει στα 10 την ημέρα), μαζί με τον αχνιστό καφέ μου -ηδονή. Από εκεί και μετά, δεν μάσησα πουθενά. Έτρεχα με καύσωνα, κάτω από καταρρακτώδη βροχή, βράδια στη κεντρική λεωφόρο, χαράματα δίπλα σε μια παραλία στις διακοπές. «Κάθε μέρα», μου είχε πει ο Φώτης.
Στα 45 μου, αποφάσισα να δοκιμάσω για πρώτη φορά να τρέξω το μικρό μαραθώνιο της Αθήνας. Δυο μήνες πριν, ο Φώτης με παρότρυνε να κάνω βάρη και μειώσω κι άλλο το κάπνισμα -5 την ημέρα. «Μπορεί με το συστηματικό τρέξιμο να έχεις δυναμώσει τα πνευμόνια και τα πόδια σου, ωστόσο οι άλλες μυϊκές ομάδες του σώματός σου θα σε προδώσουν στα πολλά χιλιόμετρα», μου είπε. Έτσι, ξεκίνησα μια βασική κυκλική προπόνηση δύναμης με το βάρος του σώματός μου για μισή ώρα τη μέρα, 2 με 3 φορές τη βδομάδα, χωρίς να γραφτώ σε γυμναστήριο, χωρίς να αγοράσω εξοπλισμό και δίχως να κάνω υπερβολές: έλξεις στο μονόζυγο, βυθίσεις σε δίζυγο, ημικαθίσματα, προβολές, σανίδες, ακροστασίες -τέτοια πράγματα.
Νοέμβρη του ’08 τρέχω για πρώτη φορά 10 χιλιόμετρα. Κοντά στα 7, νόμιζα ότι θα πεθάνω. Στα τελευταία 500 μέτρα ξανάβγαλα φτερά στα πόδια, βιώνοντας ταυτόχρονα ένα εσωτερικό, ηρωικό παραλήρημα. Τερματίζοντας, ένιωσα Θεός. Όσο περνούσε ο καιρός, έμαθα πολλά από τα κόλπα που κάνουν οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων για να αντέχουν, όπως το να παίζεις παιχνίδια με το μυαλό σου ή να κάνεις δημιουργικές σκέψεις έως και διαλογισμό. Έμαθα επίσης να μη μισώ το χειμώνα. Όχι, το τρέξιμο δεν σκλήρυνε το πετσί μου. Αλλά στο πρώτο δίλεπτο είχα ήδη αρχίσει να ανεβάζω θερμοκρασία και στο τέταρτο ονειρευόμουν δροσερά νερά να πέφτουν στο κορμί μου, την ίδια στιγμή που το θερμόμετρο δεν ξεπερνούσε τους 2 βαθμούς Κελσίου.
Οι χρόνοι μου καλυτερεύουν μέρα με τη μέρα. Δεν αυξάνω χιλιόμετρα, απλά τα τελειώνω γρηγορότερα κερδίζοντας λίγα παραπάνω λεπτά για ασκήσεις δύναμης. Οι ανηφόρες που κάποτε τις ανέβαινα περπατώντας, τώρα μου φαίνονται απλά λίγο κουραστικές, όμως τις πάω τρέχοντας. Αντίθετα, προσέχω να μην τρέχω στις κατηφόρες επειδή επιβαρύνεται πολύ η άρθρωση του γονάτου (εκεί την πατάνε πολλοί ερασιτέχνες, επιπόλαιοι δρομείς). Τρέχω πια όχι για να κατεβάσω τη χοληστερίνη μου, να προστατεύσω την καρδιά μου, να ισορροπήσω την πίεση του αίματος ή να καθαρίσω το μυαλό μου. Τρέχω από την ανάγκη να νιώσω σα Θεός στο τέλος κάθε διαδρομής.
Έχουν αλλάξει δραστικά και οι παλιές, κακές μου συνήθειες -κάπνισμα στη δουλειά και ποτάκια μετά τη δουλειά-, λες και με το τρέξιμο βρήκα το διακόπτη που ορίζει πόσες μίνιμουμ καταχρήσεις έχω δικαίωμα να «απολαύσω» καθημερινά. Λες και με το τρέξιμο βρήκα το μυστικό μονοπάτι των ανεξερεύνητων δυνάμεων του άγνωστου εαυτού μου. Κοιμάμαι καλύτερα, σκέφτομαι γρηγορότερα, δρω ακόμη πιο γρήγορα, δεν κουράζομαι στη δουλειά, καπνίζω πολύ λιγότερο, θέλω σεξ όλο και περισσότερο, τρώω ό,τι θέλω χωρίς να παχαίνω. Μου αρκούν.
Πηγή
