Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Η δική μου Μεσσηνία

Κάνοντας το γύρο του νομού, το μάτι σου χορταίνει ελιές, μποστάνια και χιλιάδες αποδημητικά πουλιά στη λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας.
Επέλεξα να μείνω στη Μεσσηνία μάλλον από τύχη, μιας κι εδώ ήταν το πατρικό σπίτι του πατέρα μου που μου εξασφάλισε δωρεάν διαμονή, όταν έφυγα από την Αθήνα.
Τώρα, είμαι εδώ από επιλογή. Μια τουλάχιστον φορά την εβδομάδα κάνω το γύρο του νομού, για να επισκεφτώ τους συνεργάτες μου και να ψάξω για το καλύτερο φαγητό που μπορεί να μας δώσει αυτός ο τόπος. 

Κατεβαίνοντας το δρόμο του χωριού μου (τις Ράχες), το μάτι μου πέφτει στη μεγαλύτερη παραλία της Ελλάδας, η οποία ξεκινά από το Καλό Νερό και φτάνει σχεδόν μέχρι τον Πύργο. Όταν φυσάει βοριάς, βλέπεις μέχρι και τη Ζάκυνθο. Οι περισσότεροι φίλοι από το εξωτερικό που με επισκέπτονται μου λένε ότι ζω στην Τοσκάνη της Ελλάδας. Περνώντας την Κυπαρισσία, συναντώ την Τερψιθέα, το «μποστάνι» της Μεσσηνίας, καθώς εδώ καλλιεργείται ο μεγαλύτερος όγκος των κηπευτικών μας. Το καταφύγιο του Μήτσιγκαν (κατά κόσμο Μήτσος Τσίγγανος), του οποίου το κτήμα του είναι πάντα γεμάτο «Ομορφιές και Δυσκολίες», είναι εδώ.

Διασχίζοντας τα Φιλιατρά και με το Ιόνιο στα δεξιά μου, φτάνω μέχρι το Μάραθο (Μαραθόπολη), το πιο γνωστό ψαροχώρι της δυτικής Μεσσηνίας. Εκεί είναι και το πρώτο από τα τέσσερα ακατοίκητα νησιά της Μεσσηνίας, η Πρώτη (ακολουθούν νότια η Σφακτηρία, η Σαπιέντζα και η Σχίζα), την οποία συχνά χρησιμοποιώ ως ορμητήριο, για να μαζέψω καλοκαιρινά καλούδια. Μέχρι να φτάσω στην Τραγάνα, τα μάτια μου χορταίνουν από ελιές που τα κλαδιά τους συχνά χαϊδεύουν την οροφή του αυτοκινήτου μου. Κάπου εκεί συναντώ και το όνειρο του Καπετάν Βασίλη, ο οποίος οραματίστηκε μέσα από το ξενοδοχείο του να κάνει τον τόπο που γεννήθηκε γνωστό στα πέρατα του κόσμου. 

Στα χωριά που συναντώ, κάθε οικογένεια έχει ένα μποστάνι και δυο ζώα. Βλίτα, τομάτες, πιπεριές, μελιτζάνες, κολοκυθάκια, κρεμμύδια, σκόρδα, φασολάκια και βασιλικοί ομορφαίνουν τους κήπους τους και κρατάνε συντροφιά στους γέροντες που ζουν μόνοι τους εκεί. Ακολουθεί η λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας, η τελευταία στάση χιλιάδων αποδημητικών πουλιών προτού ξεκινήσουν το μακρύ ταξίδι τους προς την Αφρική. Είναι το σημείο του νομού που αγαπάει πιο πολύ ο Αίολος, κι έτσι βρίσκω πού και πού την ευκαιρία να βρέχω το windsurf μου. Αν περάσω από την Πύλο βραδάκι, δεν παραλείπω να κάνω μια στάση στο Τρίχορδο, στο Μεσοχώρι, για πέτουλες. Εκεί, μπορείς να δοκιμάσεις ό,τι τρώνε οι ντόπιοι στο σπίτι τους.

Τερματικός σταθμός η Καλαμάτα, που με την ελιά της έκανε την Ελλάδα ξακουστή στα πέρατα του κόσμου. Ο Ταΰγετος, ένα βουνό 2.400 μ., στέκεται επιβλητικός πάνω από την πόλη και κρύβει στις πλαγιές του ασκόλυμπρους, αγγιναράκια, λαδάκια, ρίγανη, τσάι και άλλα 300 περίπου είδη βρώσιμων χόρτων και βοτάνων. Δεν έχω συναντήσει τίποτα που να μην μπορείς να το βρεις εκεί. 

Η νύχτα με βρίσκει συνήθως κατάκοπο στο δρόμο της επιστροφής που δεν λέει ποτέ να τελειώσει και νιώθω ότι δεν θέλω να ξαναμπώ στο αμάξι μου. Όσες φορές, όμως, κι αν διανύσω αυτά τα 215 χλμ. πάντα η αγαπημένη μου Μεσσηνία μού χαρίζει μια καινούρια εμπειρία και κάνει τη δουλειά μου να φαίνεται σαν εκδρομή.

Πηγή
Οι περισσότεροι φίλοι από το εξωτερικό που με επισκέπτονται, μου λένε ότι ζω στην Τοσκάνη της Ελλάδας!

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/zoi/i-messinia-mou/ ]