Έχοντας αρκετές συμμετοχές σε αγώνες 5 και 10 χλμ και μια
φορά σε ημιμαραθωνιο πήρα την μεγάλη απόφαση. Δήλωσα συμμετοχή στον 33°
Μαραθώνιο Αθηνών. Από την έναρξη της προετοιμασίας μέχρι την στιγμή
της εκκίνησης ένα πράγμα είχα στο μυαλό μου, “42.195”, την απόσταση που
έπρεπε να διανύσω μέχρι τον τερματισμό. Έχοντας κάνει σχεδόν 400 χλμ
προετοιμασίας ήρθε εκείνο το πρωινό της 8ης Νοεμβρίου όπου λάβαμε
θέσεις (χιλιάδες δρομείς) στην αφετηρία αυτού του μεγάλου και Ιστορικού
αγώνα.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής τα συναισθήματα ήταν
ανάμεικτα καθώς υπήρχαν στιγμές ευχάριστες, στιγμές πόνου, στιγμές
συγκίνησης αλλά πάνω απ όλα κυριαρχούσε η σκέψη του τερματισμού, η
εικόνα της εισόδου στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Αυτή η στιγμή που θα
καταφέρεις κάτι που για σένα ήταν άπιαστο όνειρο.
Και αυτή η στιγμή ήρθε, και ήρθε σε μια πολύ σημαντική για
μένα ημέρα. Την ημέρα των γενεθλίων μου. Και ήταν όλοι τους εκεί. Όλα
τα δικά μου πρόσωπα, περιμένοντας με μετά τη γραμμή του τερματισμού με
μια τούρτα που έγραφε “Life is Better When you are running”. Έτσι
λοιπόν, αυτό το είδος άθλησης που ονομάζεται τρέξιμο και ξεκίνησε για
μένα ως επιτακτική ανάγκη και στη συνέχεια έγινε συνήθεια αυτή τη στιγμή
αποτελεί την μεγαλύτερη μου αγάπη και αποτελεί τρόπο ζωής.
Υ.Γ. Ο Μαραθώνιος δεν αποτελεί για κανέναν άπιαστο όνειρο. Ο
καθένας μπορεί να το κάνει. Όμως λέει η μεγαλύτερη Ελληνίδα
Μαραθωνοδρόμος Μαρία Πολύζου: “NOTHING IS IMPOSSIBLE”
ΝΙΚΟΣ ΠΛΑΚΙΑΣ
