Δείτε τι έγραψε φανερά συγκινημένος στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης Facebook, λίγες ώρες μετά την μεγαλειώδη στιγμή του τερματισμού του:
"Δεν
ξέρω τι να γράψω, πώς να το γράψω για τη
σημερινή ημέρα...σκέφτομαι ότι την Άνοιξη
του 2014, κατέβηκα στον πρώτο μου αγώνα
(τρέξιμο) στη ζωή μου...ήταν μόνο 3 χλμ
αλλά ήταν η αρχή. Ήταν η αρχή του να μπω
στη δρομική κοινότητα, χωρίς να έχω
καμία απολύτως σχέση πριν....
Έβαλα τη γυμναστική και το τρέξιμο στη ζωή μου για να χάσω βάρος - για την ακρίβεια, έχασα 35 κιλά - και έγινε σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις μια δραστηριότητα την οποία προγραμματίζεις για κάθε ημέρα των επόμενων εβδομάδων και μηνών, με πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα, με ακόμα πιο συγκεκριμένο στόχο και αποτέλεσμα. Ναι, αφαιρεί χρόνο από άλλα πράγματα, αλλά στη ζωή μας πρέπει να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα σε όλα όσα κάνουμε (δουλειά, οικογένεια και προσωπικά ενδιαφέροντα). Πώς να χαρακτηρίσεις κάτι χωρίς το οποίο πλέον δε σκέφτεσαι πώς θα ήταν η καθημερινότητά σου.
Το πιο ωραίο με το τρέξιμο είναι ότι όλα εξαρτώνται από εσένα, πόσο ΕΣΥ θα κουραστείς για να πετύχεις τους στόχους σου. Ότι δώσεις θα πάρεις και αυτό είναι δικαιοσύνη. Και ειδικά στις μεγάλες αποστάσεις, είσαι εσύ και ο εαυτός σου...πρέπει να ψάχνεις να βρίσκεις τα πιο δυνατά σου κομμάτια μέσα στην ψυχή σου για να ολοκληρώσεις και να πετύχεις το στόχο σου.
Όταν μπήκε το 2015, έβαλα δύο στόχους: να τρέξω τον πρώτο μου Ημιμαραθώνιο και τον πρώτο μου Μαραθώνιο, στην Κλασική διαδρομή. Φέτος έτρεξα 3 χρονομετρημένους Ημιμαραθωνίους και πριν λίγες ώρες τερμάτισα στον 33ο Μαραθώνιο της Αθήνας. Εκτός από την εκπλήρωση ενός προσωπικού στόχου, το αίσθημα ότι τρέχεις μια διαδρομή που πριν από εσένα έχουν τρέξει ΗΡΩΕΣ με έκανε και ανατρίχιαζα. Είναι προνόμιο το ότι γεννηθήκαμε Έλληνες και αυτή είναι μία από τις χαρές μας. Η Ιθάκη στην περίπτωση του Μαραθωνίου είναι εξίσου σημαντική με το ταξίδι, που ήταν επίπονο όλους αυτούς τους μήνες...προπόνηση στη ζέστη το καλοκαίρι, 20άρια, 25άρια και 30άρια τους τελευταίους μήνες, μέχρι να φτάσεις στο Μαραθώνιο.
Όταν κατάλαβα ότι θα τερματίσω, στο 39ο χλμ, πραγματικά δάκρυσα. Όταν είδα το Θανούλι μου να με περιμένει και να μου δίνει νερό στο 40ο χλμ, ήταν μια στιγμή που την ονειρευόμουν μήνες τώρα.
Και ήθελα να τερματίσω για άλλον ένα λόγο: για να αφιερώσω αυτό τον αγώνα στη μνήμη του Πατέρα μου αλλά και της Θάλειας (που με αγαπούσε σαν γιο της), γιατί ξέρω ότι μας βλέπουν από ψηλά. Και θα ήθελα να δει το γιο του να τερματίζει στο Μαραθώνιο, γιατί και αυτός ως δρομέας στα νιάτα του θα το εκτιμούσε διπλά. Δίπλα μου έτρεχαν άνθρωποι από πολλές χώρες που αφιέρωσαν τον αγώνα τους σε αγαπημένα τους πρόσωπα που δεν είναι πια στη ζωή, αλλά και για ένα ευγενή σκοπό....και βλέποντας τις μπλούζες τους συγκινήθηκα στη διαδρομή. ΑΥΤΟ είναι το ΜΕΓΑΛΕΙΟ του Μαραθωνίου, σε όλους τους αιώνες.
Το ταξίδι συνεχίζεται....ο καθένας βάζει στόχους ανάλογα με τα ιδανικά και τις αξίες του. Σημασία έχει να βελτιωνόμαστε και να γινόμαστε καλύτεροι, κάθε μέρα. Γιατί φίλοι μου, από αυτή τη ζωή είμαστε περαστικοί...αυτά τα λίγα. Sorry αν σας κούρασα, αλλά τα συναισθήματα είναι έντονα...καλή συνέχεια."
Έβαλα τη γυμναστική και το τρέξιμο στη ζωή μου για να χάσω βάρος - για την ακρίβεια, έχασα 35 κιλά - και έγινε σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις μια δραστηριότητα την οποία προγραμματίζεις για κάθε ημέρα των επόμενων εβδομάδων και μηνών, με πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα, με ακόμα πιο συγκεκριμένο στόχο και αποτέλεσμα. Ναι, αφαιρεί χρόνο από άλλα πράγματα, αλλά στη ζωή μας πρέπει να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα σε όλα όσα κάνουμε (δουλειά, οικογένεια και προσωπικά ενδιαφέροντα). Πώς να χαρακτηρίσεις κάτι χωρίς το οποίο πλέον δε σκέφτεσαι πώς θα ήταν η καθημερινότητά σου.
Το πιο ωραίο με το τρέξιμο είναι ότι όλα εξαρτώνται από εσένα, πόσο ΕΣΥ θα κουραστείς για να πετύχεις τους στόχους σου. Ότι δώσεις θα πάρεις και αυτό είναι δικαιοσύνη. Και ειδικά στις μεγάλες αποστάσεις, είσαι εσύ και ο εαυτός σου...πρέπει να ψάχνεις να βρίσκεις τα πιο δυνατά σου κομμάτια μέσα στην ψυχή σου για να ολοκληρώσεις και να πετύχεις το στόχο σου.
Όταν μπήκε το 2015, έβαλα δύο στόχους: να τρέξω τον πρώτο μου Ημιμαραθώνιο και τον πρώτο μου Μαραθώνιο, στην Κλασική διαδρομή. Φέτος έτρεξα 3 χρονομετρημένους Ημιμαραθωνίους και πριν λίγες ώρες τερμάτισα στον 33ο Μαραθώνιο της Αθήνας. Εκτός από την εκπλήρωση ενός προσωπικού στόχου, το αίσθημα ότι τρέχεις μια διαδρομή που πριν από εσένα έχουν τρέξει ΗΡΩΕΣ με έκανε και ανατρίχιαζα. Είναι προνόμιο το ότι γεννηθήκαμε Έλληνες και αυτή είναι μία από τις χαρές μας. Η Ιθάκη στην περίπτωση του Μαραθωνίου είναι εξίσου σημαντική με το ταξίδι, που ήταν επίπονο όλους αυτούς τους μήνες...προπόνηση στη ζέστη το καλοκαίρι, 20άρια, 25άρια και 30άρια τους τελευταίους μήνες, μέχρι να φτάσεις στο Μαραθώνιο.
Όταν κατάλαβα ότι θα τερματίσω, στο 39ο χλμ, πραγματικά δάκρυσα. Όταν είδα το Θανούλι μου να με περιμένει και να μου δίνει νερό στο 40ο χλμ, ήταν μια στιγμή που την ονειρευόμουν μήνες τώρα.
Και ήθελα να τερματίσω για άλλον ένα λόγο: για να αφιερώσω αυτό τον αγώνα στη μνήμη του Πατέρα μου αλλά και της Θάλειας (που με αγαπούσε σαν γιο της), γιατί ξέρω ότι μας βλέπουν από ψηλά. Και θα ήθελα να δει το γιο του να τερματίζει στο Μαραθώνιο, γιατί και αυτός ως δρομέας στα νιάτα του θα το εκτιμούσε διπλά. Δίπλα μου έτρεχαν άνθρωποι από πολλές χώρες που αφιέρωσαν τον αγώνα τους σε αγαπημένα τους πρόσωπα που δεν είναι πια στη ζωή, αλλά και για ένα ευγενή σκοπό....και βλέποντας τις μπλούζες τους συγκινήθηκα στη διαδρομή. ΑΥΤΟ είναι το ΜΕΓΑΛΕΙΟ του Μαραθωνίου, σε όλους τους αιώνες.
Το ταξίδι συνεχίζεται....ο καθένας βάζει στόχους ανάλογα με τα ιδανικά και τις αξίες του. Σημασία έχει να βελτιωνόμαστε και να γινόμαστε καλύτεροι, κάθε μέρα. Γιατί φίλοι μου, από αυτή τη ζωή είμαστε περαστικοί...αυτά τα λίγα. Sorry αν σας κούρασα, αλλά τα συναισθήματα είναι έντονα...καλή συνέχεια."
Να θυμάστε και κάτι ακόμα:
«Αξία
έχει η συμμετοχή και όχι η νίκη. Το
τρέξιμο κρατάει τον άνθρωπο πάντα
ακμαίον και υγιή».
«Στο τρέξιμο δεν σου χαρίζεται τίποτα. Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για κάτι μέχρι να το κατακτήσεις. Όσοι το βάζουν στη ζωή τους και το ακολουθούν, το συνεχίζουν, γιατί είναι μια πηγή χαράς και ευεξίας».
«Στο τρέξιμο δεν σου χαρίζεται τίποτα. Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για κάτι μέχρι να το κατακτήσεις. Όσοι το βάζουν στη ζωή τους και το ακολουθούν, το συνεχίζουν, γιατί είναι μια πηγή χαράς και ευεξίας».
