To πρόβλημα με αυτού του τύπου τις έρευνες είναι γνωστό. Η στατιστική συσχέτιση δεν συνεπάγεται αναγκαστικά και σχέση αιτίου και αποτελέσματος. Με άλλα λόγια αν οι δρομείς ζουν περισσότερο αυτό μπορεί να οφείλεται όχι στο τρέξιμο καθαυτό αλλά στο ότι είναι πιο αδύνατοι, ότι τρέφονται πιο υγιεινά, ότι δεν καπνίζουν ή ότι γενικότερα ζουν μια πιο υγιεινή ζωή. Ακόμα χειρότερα μπορεί κάποιοι να μην είναι πιο υγιείς επειδή τρέχουν αλλά να τρέχουν επειδή είναι πιο υγιείς. Το να μπορέσουν οι επιστήμονες να ξεχωρίσουν όλους αυτούς τους παράγοντες είναι εξαιρετικά δύσκολο. Στην πραγματικότητα, αν θέλαμε να είχαμε ασφαλή συμπεράσματα, θα έπρεπε να έχουμε δύο ομάδες εθελοντών με ίδια χαρακτηριστικά (βάρος, δίαιτα, συνήθειες, υγεία) στους πρώτους να απαγορεύαμε το τρέξιμο και στους δεύτερους να τους βάζουμε να τρέχουν κάποιες ώρες την εβδομάδα και αφού τους παρακολουθήσουμε για κάποια χρόνια να δούμε τα αποτελέσματα. Κι αυτό με την προϋπόθεση ότι μπορούμε να ελέγχουμε πχ. την δίαιτά τους αλλά και το πόσο τρέχουν. Γιατί, άλλο ζήτημα κι αυτό, οι έρευνες στηρίζονται στο τι δηλώνουν οι ίδιοι οι μετέχοντες για τις συνήθειες τους, γεγονός που μειώνει την αξιοπιστία των απαντήσεων και κατά συνέπεια των ευρημάτων.
Αυτήν ακριβώς την ιδιαιτερότητα των ερευνών επισήμανε ο James Fries, ο επικεφαλής γιατρός μιας μεγάλης έρευνας που έγινε το 2008 στο πανεπιστήμιο Stanford και η οποία τον τελευταίο καιρό εμφανίστηκε ξανά στα κοινωνικά δίκτυα. Σύμφωνα με την έρευνα, μια ομάδα περίπου 500 δρομέων που παρακολουθούσε για 21 χρόνια, παρουσίαζε λιγότερους θανάτους από μια αντίστοιχη ομάδα μη δρομέων (15% έναντι 34%) ενώ παρουσίαζαν προβλήματα αναπηρίας που συνδέονται με την ηλικία 16 χρόνια αργότερα. Αυτό πιθανότατα οφείλεται στο ότι ήταν πιο αδύνατοι και ακολουθούσαν γενικότερα υγιεινή ζωή, σχολίασε ο Fries, δρομέας και ο ίδιος.
Τα ίδια προβλήματα παρουσίαζε και μια ακόμα έρευνα που πήρε μεγάλη δημοσιότητα τον περασμένο χρόνο. Είχαν μάλιστα υπολογίσει ότι για κάθε μια ώρα τρέξιμο κερδίζει κάποιος 7 ώρες πρόσθετων χρόνων ζωής, με μάξιμουμ την τριετία- προφανώς δεν γίνεται κανείς αθάνατος τρέχοντας. Ακόμα χειρότερα για την εγκυρότητα των συμπερασμάτων, οι περισσότεροι ερωτηθέντες ήταν λευκοί και ανήκαν στην μεσαία τάξη όταν γνωρίζουμε ότι στις ΗΠΑ η φυλή και το εισόδημα επηρεάζουν άμεσα το προσδόκιμο ζωής.
Ζούνε λοιπόν οι δρομείς περισσότερο; Πιθανώς αλλά δεν είμαστε βέβαιοι. Μπορεί όμως να δούμε το πρόβλημα διαφορετικά. Αν το τρέξιμο βοηθά να είμαστε πιο αδύνατοι, να μην καπνίζουμε, να ακολουθούμε πιο υγιεινή διατροφή και γενικά πιο υγιεινές συνήθειες, κι αυτά όλα συνεπάγονται περισσότερα χρόνια ζωής, τότε ναι θα συνεχίσω να τρέχω! Άλλωστε οι περισσότεροι, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο τρέχουν.
Πηγή
