Τέσσερις Φιλιατρινοί στον 34ο Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών

Με βαθιά την πεποίθηση πως η συμμετοχή σημαίνει νίκη και ο τερματισμός θρίαμβο, ένα πολύχρωμο ανθρώπινο ποτάμι από 14062 δρομείς (11472 άνδρες+2590 γυναίκες) ξεχύθηκε την Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016 στην εκκίνηση της κλασικής διαδρομής του 34ου Μαραθωνίου της Αθήνας, των 42,195 χλμ, για την κατάκτηση της δικής του ξεχωριστής νίκης ο καθένας. Διέτρεξαν ολόκληρη την κλασική διαδρομή και πέρασαν τη γραμμή τερματισμού στο Παναθηναϊκό στάδιο 13786 δρομείς (11249 άνδρες+2537 γυναίκες), ανάμεσά τους και τρεις Φιλιατρινοί:

1. Χρήστος Μπαρκάς (05:07:32)

2. Γεώργιος Τσίπης (05:11:25)

3. Σταύρος Στυλιανός (05:36:16)

Επιπλέον, στον παράλληλο αγώνα των 10 χλμ συμμετείχαν 7759 δρομείς και τερμάτισαν 7733 (4998 άνδρες+2735 γυναίκες), ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Φιλιατρινός Παύλος Καψιμάλης, ο οποίος τερμάτισε στο Παναθηναϊκό στάδιο με χρόνο 00:57:11.

Δείτε τι έγραψε ο Χρήστος Μπαρκάς, φανερά συγκινημένος, στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης Facebook, λίγες ώρες μετά την μεγαλειώδη στιγμή του τερματισμού του:

"Ο πρώτος μου Μαραθώνιος είναι γεγονός! Η παρθενική μου εμφάνιση στον Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθήνας την Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016, συνοδεύτηκε με απόλυτη επιτυχία και με αρκετά ικανοποιητική επίδοση (5:07:32).

Ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου δεν φανταζόμουνα ότι μέσα σε μόλις έναν χρόνο εντατικής ασχολίας μου με το τρέξιμο, θα κατάφερνα να τερματίσω στο ιστορικό Παναθηναϊκό Στάδιο "Καλλιμάρμαρο", στο χώρο τέλεσης της πρώτης Ολυμπιάδας το 1896 (πριν από 120 χρόνια), τρέχοντας την ιστορική διαδρομή των 42.195 μ του Μαραθωνίου Αθήνας, του πιο δύσκολου Μαραθωνίου στην υφήλιο.

Η στιγμή του τερματισμού μου στο Καλλιμάρμαρο θα μου μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη. Εκεί που το σώμα μου είχε φτάσει στα όριά του, το μυαλό και η δύναμη της θέλησής μου, με προέτρεπαν να συνεχίσω την προσπάθεια μέχρι τον πολυπόθητο τερματισμό, μέχρι το πολυπόθητο μετάλλιο. Γιατί είναι γνωστό σε όλους και κοινά παραδεκτό ότι στο Μαραθώνιο και ειδικά στην κλασική διαδρομή, ΝΙΚΗ είναι ο τερματισμός. Ο τερματισμός είναι η Ιθάκη κάθε αθλητή που φαίνεται στο τέλος μιας δοκιμασίας στην οποία συμπυκνώνονται προσπάθεια, πόνος και ψυχικά χαρίσματα.

Νιώθω την ανάγκη να αφιερώσω αυτή την αξέχαστη εμπειρία της ζωής μου στους δικούς μου ανθρώπους, που όλο αυτό το διάστημα της προπονητικής προετοιμασίας μου, με ανέχτηκαν και στάθηκαν στο πλευρό μου, παρόλο που αρχικά είχαν ενδοιασμούς για το δύσκολο αυτό εγχείρημά μου. Όπως, επίσης, και στον φίλο και συναθλητή μου, Μάκη Νικολόπουλο, ο οποίος με μύησε στο άθλημα, συνέβαλε αρκετά στις προπονήσεις μου με την παρουσία του και εν τέλει πίστεψε στις δυνατότητές μου, παρόλο που το τρέξιμο άρχισε να γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου μόλις πριν από έναν χρόνο. Από την αφιέρωση αυτή, όμως, δεν θα μπορούσε να λείψει και η λοιπή παρέα των Φιλιατρινών δρομέων, επειδή κι αυτή συνέβαλε με την παρουσία της, είτε στις προπονήσεις, είτε στους κοινούς μας αγώνες δρόμου, έχοντας την ευγενή άμιλλα ως πυξίδα, στην διαρκή βελτίωση των επιδόσεών μου. 

Υ.Γ.:

Το δρομικό κίνημα αναπτύσσεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και μάλιστα σε μια εποχή που η χώρα μας μαστίζεται από πρωτοφανή οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Και σε τοπικό επίπεδο, στα Φιλιατρά, ολοένα αυξάνονται τα άτομα που ασχολούνται τόσο με το περπάτημα, όσο και με το τρέξιμο. Μία βόλτα, ιδίως τα απογεύματα, προς το Δημοτικό Στάδιο Φιλιατρών και τον παραλιακό δρόμο "Λιμενάρι - Στόμιο", αρκεί, για να πειστεί κανείς.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ιδιαιτέρως δημοφιλής 67χρονος Ιάπωνας συγγραφέας και δεινός μαραθωνοδρόμος Χαρούκι Μουρακάμι έχει αφιερώσει ολόκληρο βιβλίο στις σκέψεις του για το τρέξιμο, καθώς και στις σκέψεις τις οποίες κάνει καθώς τρέχει («Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο», εκδ. Ωκεανίδα). Υποστηρίζει πως το τρέξιμο, περισσότερο από μόδα ή απόδραση από την πραγματικότητα, δεν είναι παρά ένα μεγάλο και γενναίο ταξίδι αυτογνωσίας, κατά πολλούς το πρώτο βήμα προς την ευτυχία, όπως και αν ορίζεται. Προς το τέλος του βιβλίου, ο Μουρακάμι αναφέρει ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα: «Σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό, μπας κι ανακαλύψω κάτι εκεί πάνω που να θυμίζει καλοσύνη, αλλά πού. Το μόνο που βλέπω είναι αδιάφορα σύννεφα που παρασύρονται προς τον Ειρηνικό. Και δεν έχουν τίποτα να μου πουν. Τα σύννεφα είναι πάντα λιγομίλητα. Ίσως δεν έπρεπε να τα κοιτάζω. Αυτό που θα έπρεπε να κοιτάζω υπάρχει μέσα μου. Σαν να καρφώνεις τη ματιά σου κάτω σ' ένα βαθύ πηγάδι. Υπάρχει καθόλου καλοσύνη εκεί μέσα; Όχι, το μόνο που βλέπω είναι η ίδια μου η φύση. Η ατομική, πεισματάρικη, ακοινώνητη, συχνά εγωκεντρική φύση μου, που πάντα αμφισβητεί τον εαυτό της - και που όταν εμφανίζεται ένα πρόβλημα, προσπαθεί να βρει κάτι αστείο, ή κάτι που να μοιάζει με αστείο στην όλη κατάσταση»."