Και η έλλειψη τρυφερότητας
Τα παιδιά που έχουν αυστηρούς γονείς και
δεν έχουν καλή σχέση μαζί τους, έχουν περισσότερες πιθανότητες να είναι
παχύσαρκα, σύμφωνα με νέα καναδική μελέτη.
Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Μακ Γκιλ του Μόντρεαλ, με επικεφαλής την Δρ Λίσα Κακιναμι, διαπίστωσαν ότι τα νήπια, 2-5 ετών των οποίων οι γονείς ήταν αυστηροί, δηλαδή δεν τους επέτρεπαν να μιλούν πολύ ή δεν τους έδειχναν τρυφερότητα, είχαν 30% περισσότερες πιθανότητες να είναι παχύσαρκα, συγκριτικά με τα συνομήλικά τους που είχαν γονείς τρυφερούς και που ήταν πιο κοντά τους.
Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Μακ Γκιλ του Μόντρεαλ, με επικεφαλής την Δρ Λίσα Κακιναμι, διαπίστωσαν ότι τα νήπια, 2-5 ετών των οποίων οι γονείς ήταν αυστηροί, δηλαδή δεν τους επέτρεπαν να μιλούν πολύ ή δεν τους έδειχναν τρυφερότητα, είχαν 30% περισσότερες πιθανότητες να είναι παχύσαρκα, συγκριτικά με τα συνομήλικά τους που είχαν γονείς τρυφερούς και που ήταν πιο κοντά τους.
Επίσης, τα παιδιά 6-11 ετών με αυστηρούς
γονείς είχαν 37% περισσότερες πιθανότητες να είναι παχύσαρκα,
συγκριτικά με παιδιά που είχαν καλύτερη επικοινωνία με τους γονείς τους.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι
η φτώχια συντελούσε επίσης σε αυξημένο κίνδυνο παιδικής παχυσαρκίας.
Ωστόσο, ανεξαρτήτως του οικογενειακού εισοδήματος, ο τρόπος ανατροφής
του παιδιού επηρέαζε τον κίνδυνο παχυσαρκίας του παιδιού.
Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν στοιχεία
από τη μελέτη Longitudinal Survey of Children and Youth, μια έρευνα που
γίνεται ανά δύο χρόνια και εξετάζει τον Δείκτη Μάζας Σώματος των παιδιών
11 ετών και κάτω, στον Καναδά. Στην προκειμένη περίπτωση
χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από το διάστημα 1994-2008.
Οι γονείς χωρίστηκαν σε κατηγορίες
ανάλογα με την στάση τους απέναντι στα παιδιά: εξουσιαστικοί, δηλαδή
απαιτητικοί αλλά ανταποκρινόμενοι στις ανάγκες των παιδιών τους,
απολυταρχικοί, δηλαδή απαιτητικοί και μη ανταποκρινόμενοι, ανεκτικοί,
δηλαδή ανταποκρινόμενοι στις ανάγκες των παιδιών, αλλά όχι απαιτητικοί,
και αμελείς, δηλαδή ούτε απαιτητικοί, ούτε ανταποκρινόμενοι.
Τα παιδιά των οποίων οι γονείς ήταν
απολυταρχικοί είχαν τον υψηλότερο κίνδυνο να είναι παχύσαρκα. Ο κίνδυνος
παχυσαρκίας στα παιδιά με ανεκτικούς γονείς επίσης ήταν αυξημένος,
συγκριτικά με εκείνα που είχαν εξουσιαστικούς γονείς.
«Οι εξουσιαστικοί γονείς έχουν κανόνες
και τους επιβάλλουν, αλλά επίσης περνούν χρόνο με τα παιδιά τους και
τους δείχνουν τρυφερότητα», εξηγεί η Δρ Κακιναμι. Όταν το παιδί δεν
συμπεριφέρεται σωστά, ο εξουσιαστικός γονέας συζητά μαζί του και τους
εξηγεί τι κάνει λάθος.
Απ’ την άλλη, ο απολυταρχικός γονιός
συχνά αποτυγχάνει να εξηγήσει στο παιδί την λογική που έχει η τιμωρία ή
ένας κανόνας. Οι γονείς αυτοί μπορεί να έχουν περισσότερο έλεγχο του
παιδιού τους αλλά δεν του εξηγούν γιατί το ελέγχουν.
Αυτή έλλειψη τεκμηρίωσης καθιστά
δυσκολότερη την εκμάθηση του ελέγχου της συμπεριφοράς, περιλαμβανομένης
και της διατροφής. Για παράδειγμα, αν οι γονείς επιτρέπουν στο παιδί να
φάει μόνο μια συγκεκριμένη ποσότητα ενός σνακ χωρίς να του εξηγούν
γιατί, «εκείνο δεν μαθαίνει την έννοια του κορεσμού», εξηγεί η
ερευνήτρια.
«Σε κάθε περίπτωση η μελέτη διαπιστώνει
ότι κάποιες μέθοδοι ανατροφής είναι καλύτερες από άλλες, και ειδικά ως
προς τη διαχείριση του σωματικού βάρους του παιδιού», σχολιάζει ο Δρ
Στέφεν Ντάνιελς, καθηγητής Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο,
των ΗΠΑ και εκπρόσωπος Τύπου της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας.
