Η πρόταση τροποποίησης των «πρότυπων περιβαλλοντικών δεσμεύσεων» (μια διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης όπου ο ενδιαφερόμενος υπογράφει ένα είδος υπεύθυνης δήλωσης ότι η επιχείρησή του θα πληροί κάποιους κανόνες) τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση από το υπουργείο Περιβάλλοντος έως τις 4 Οκτωβρίου. Με την τροποποίηση δίνονται επιπρόσθετες δυνατότητες σε μικρά και μεσαία ελαιουργεία (δυναμικότητας έως 200 τόνων/ημέρα) για τη διαχείριση των αποβλήτων τους.
Πιο συγκεκριμένα, τα απόβλητα προτείνεται να οδηγούνται σε εδαφοδεξαμενή ύστερα από επεξεργασία (λιποσυλλογή, εξουδετέρωση με ασβέστη και καθίζηση) και κατόπιν να διασπείρονται προς «υδρολίπανση» των ελαιώνων, με πυκνότητα πέντε κυβικών μέτρων ανά στρέμμα. Η διασπορά μπορεί να πραγματοποιείται σε δόσεις κατά τη διάρκεια του έτους.
Το υπουργείο θέτει ορισμένους περιορισμούς, όπως ελάχιστη απόσταση της δεξαμενής από γειτονικό οικόπεδο, αιγιαλό, δρόμο, πηγές υδροληψίας και ρέματα. Και προβλέπει ελέγχους σε ετήσια βάση από διαπιστευμένα ή κρατικά εργαστήρια.
Η διάθεση των αποβλήτων των ελαιοτριβείων, πάντως, είναι ένα θέμα που απασχολεί όλες τις μεσογειακές χώρες, ενώ υπάρχει πλήθος επιστημονικών μελετών και μεθόδων. Πάντως, στη χώρα μας είναι σύνηθες φαινόμενο τα περισσότερα ελαιοτριβεία να μη διαθέτουν άδειες λειτουργίας ή να λειτουργούν με προσωρινές άδειες, καθώς δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της νομοθεσίας (και έτσι καταλήγουν να απορρίπτουν τα απόβλητά τους σε ρέματα ή στη θάλασσα). Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Λέσβου, όπου, σύμφωνα με περυσινά στοιχεία των επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης, μόλις τέσσερα από τα 56 ελαιοτριβεία του νησιού ήταν νόμιμα.
Πηγή
