Κι εκεί, μετά τη στιγμιαία χαρά που παίρνεις εσύ που μπορείς, εσύ που αξιολογείσαι ως ξεχωριστός, ας πούμε ως, υπό όρους, προνομιούχος, αυθόρμητα αποφασίζεις ποιος θέλεις να είσαι. Θέλεις να αρκεστείς στο χαμόγελο της ικανοποίησης, αυτήν την αίσθηση μιας κάποιας ιδιαιτερότητας; Θέλεις να εστιάσεις στη διαφορά, σ’ εκείνο που σε καθιστά σημαντικό στα μάτια του συνομιλητή σου; Θέλεις να επενδύσεις στην απόσταση; Ή, μήπως, θέλεις να τη μειώσεις με ένα «φυσικά μπορείς», ή ένα «θα τα καταφέρεις αν προσπαθήσεις»;
Ήδη από τότε που ήμουν νέα δρομέας επιλέγω πάντοτε το δεύτερο. Προτιμώ να επενδύω στον συνομιλητή μου, να τον προτρέπω να αξιοποιήσει τα καλύτερα που έχει μέσα του. Να δοκιμάσει, να προσπαθήσει. Να αναμετρηθεί με την επιθυμία του και να της δώσει περιεχόμενο. Προτιμώ να επιμείνω στο «μπορείς» και να μιλήσω, όσο πιο παραστατικά μπορώ, για το πώς, με βάση τη δική μου εμπειρία, αυτήν που ξέρω καλά και δεν διαφέρει στα βασικά από την εμπειρία όλων. Όσο κι αν προχωρήσαμε, όσο καλοί κι αν γίναμε στα χρόνια, όσο κι αν τρέξαμε μακρύτερα ή γρηγορότερα, αρχίσαμε από κάπου.
Από μια αφετηρία, από το προσωπικό μας σημείο μηδέν. Κι ακολουθήσαμε τον μόνο τρόπο, εκείνον που ισχύει σε όλες τις διαδρομές μα στο τρέξιμο αποτυπώνεται εμβληματικά: την πορεία βήμα-βήμα. Όποιο κι αν είναι το ρεκόρ που κατακτήσαμε, η αφετηρία είχε, σίγουρα, την αμηχανία της πρώτης φοράς, την αγωνία του αποτελέσματος και την αυτοαμφισβήτηση. Μαζί της είχε την ικανοποίηση που κινητοποιεί την επιθυμία για τη συνέχεια και το πείσμα που σπρώχνει στο επόμενο βήμα, στο καλύτερο, αυτό το καλύτερο που διαρκώς απομακρύνεται από την αφετηρία μας και στοιχειοθετεί τη διαδρομή. Όταν ξεκίνησα να τρέχω, περισσότερα από είκοσι χρόνια πριν, ξεκίνησα με τον πιο συντηρητικό και δοκιμασμένο τρόπο: γρήγορο περπάτημα με κάποια λεπτά τρεξίματος στο ενδιάμεσο. Με τον καιρό, τα λεπτά του τρεξίματος ξεπέρασαν τα λεπτά του περπατήματος. Κι έπειτα έμαθα να τρέχω συνεχόμενα, να τρέχω περισσότερο, να τρέχω γρηγορότερα, να τρέχω μακρύτερες αποστάσεις, να αγωνίζομαι, να βελτιώνω τους χρόνους μου. Από όλα τα στοιχεία που όρισαν τις διαδρομές μου, το ένα που λειτούργησε ως πιο καθοριστικό ήταν η πεποίθηση πως «μπορώ». Πεποίθηση που κατακτήθηκε σιγά-σιγά, στις ίδιες τις διαδρομές και στην επανάληψή τους, αποδυναμώνοντας στην πράξη τα «δεν μπορώ» και τις αγωνίες μου. Είναι πολλά αυτά που έμαθα από το τρέξιμο και σφυρηλάτησαν τις κάθε λογής διαδρομές μου. Υπομονή, επιμονή, προσπάθεια, σκληρή δουλειά – τα υλικά της προπόνησης μπόλιασαν για τα καλά τη ζωή μου κι έγιναν τα ίδια παραδείγματα βιωμένα και προσωπικά σημεία αναφοράς. Καθένα τους αγγίζει μια διαφορετική χορδή, διδάσκει βιωματικά κάτι άλλο εντός μου.
Μα αν πρέπει να ξεχωρίσω ένα, είναι η υπενθύμιση ενός κανόνα που κυριαρχεί στη ζωή μα κάποτε τον ξεχνάμε ή προσπαθούμε να τον παρακάμψουμε –ή τον παρακάμπτουν άλλοι δίπλα μας.
Κι αυτός δεν είναι άλλος από την αξία της προσπάθειας. Ένα από τα ωραιότερα στοιχεία του τρεξίματος είναι η υπόμνηση πως τα πράγματα δεν σου χαρίζονται, μα τα κατακτάς. Τα κερδίζεις, δώρα ακριβά για κάτι που έκανες, για κάτι που προσπάθησες. Δεν χρειάζεται να έχεις κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, κάποιο σπάνιο ταλέντο ή ικανότητα πάνω από τη συνήθη (δεν μιλώ, βέβαια, εδώ για τον πρωταθλητισμό). Χρειάζεται να θελήσεις, να τολμήσεις, να ξεκινήσεις. Να κατανοήσεις πως το αποτέλεσμα συνδέεται με την προσπάθεια. Να επαναλάβεις την άσκηση, ξανά και ξανά.
Να είσαι εκεί, στις αφετηρίες της κάθε μέρας, κάποτε κόντρα στη διάθεση της στιγμής. Να τιθασεύεις την ολιγωρία.
Να λες «μπορώ» όταν αυτή η μικρή φωνή του νου ή οι καλοθελητές επιμένουν πως δεν θα τα καταφέρεις. Να ξεκινάς από το βασικό, την παρουσία. Και να θυμάσαι πως θα πάρεις αυτό που έβαλες, θα κερδίσεις όσο προσπάθησες. Στον δρόμο δεν έχει θαύματα, αν εννοείς ως θαύμα τη νίκη χωρίς προσπάθεια. Μα αν ξεκινήσεις και θέλεις και προσπαθήσεις, το θαύμα θα γίνει.
Και θα το κάνεις εσύ.
Δημοσίευση στο Runner νο. 88, της Αγγελικής Κοσμοπούλου
Πηγή
