Οι Ελληνες βλέπουμε τους εαυτούς μας ως
χιουμορίστες. Οι περισσότεροι θεωρούμε ότι διαθέτουμε την ευφυία που μας
επιτρέπει να κάνουμε πλάκα, να σαρκάζουμε και πιο σπάνια να
σαρκαζόμαστε. Συνήθως όμως, το χιούμορ μας σταματά εκεί όπου αγγίζει
τους εαυτούς μας ή εκεί που οι άλλοι σαρκάζουν εμάς.
Πόσες
φορές δεν γελάμε για τα περιττά κιλά, τη μεγάλη μύτη μας ή τη μεγάλη
ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, αρκεί... να το κάνουμε εμείς.
Γιατί εμείς μας αγαπάμε και όλο το σόου επί της ουσίας το κάνουμε
αφενός για να γίνουμε πιο συμπαθείς, αφετέρου γιατί ξέρουμε πού να
σταματήσουμε. Αλλά πόσο γελάμε όταν οι άλλοι μας σχολιάσουν με τον ίδιο
ακριβώς τρόπο;
Και άντε να το κάνουν μια - δυο φορές, πάει στην ευχή. Οταν όμως, γίνεται συστηματική πλάκα σε βάρος μας, τότε το χιούμορ μας εξανεμίζεται και το γέλιο δίνει τη θέση του στον θυμό μας.
Είμαστε έτοιμοι να ξεκαρδιστούμε όταν δούμε τον άλλον να σκοντάφτει, παρόλο που δεν συμβαίνει το ίδιο με το δικό μας στραβοπάτημα. Ενδεικτικό παράδειγμα ο κόσμος της σόουμπιζ. Ολοι οι καλλιτέχνες ανεξαιρέτως επιδιώκουν την κριτική, αρκεί να είναι... διθυραμβική. Οταν όμως, το σχόλιο αναδεικνύει πραγματικά τις αδυναμίες τους, τότε ξαφνικά θυμούνται τον Αριστοφάνη, ανακαλύπτουν τα όρια της σάτιρας και σε ειδικές περιπτώσεις καταφεύγουν σε ένδικα μέσα προκειμένου να αποποιηθούν το κουσούρι τους. Τόσα χρόνια στη δημοσιογραφία έχω γνωρίσει πολλούς, για τους οποίους τα φαινόμενα - και η άποψη του κόσμου ότι είναι χαβαλέδες και άνετοι- μάλλον απατούν. Δύσκολα νομίζω βρίσκεις ανθρώπους που δέχονται στα αλήθεια την πλάκα για τον εαυτό τους.
Το ακριβώς αντίθετο από τα αμερικανικά τοκ σόου δηλαδή. Εκεί όπου οι καλεσμένοι τρώνε μπουγέλα, χορεύουν σαν καρικατούρες, τραγουδούν φάλτσα, «απομυθοποιούνται». Ακομπλεξάριστα, ανθρώπινα και φυσιολογικά. Μακριά από τις ντόπιες ναρκισσιστικές φοβίες ότι κάτι τέτοιο είναι γελοιοποίηση ή ξεπεσμός. Ο ορισμός του γελοίου είναι σχετικός. Εχω την αίσθηση ότι μόνο όταν καταφέρουμε να γελάσουμε με το είδωλό μας στον καθρέφτη, διαφεύγουμε εντελώς τον κίνδυνο της γελοιότητας. Οταν αδιαφορήσουμε για το φαίνεσθαι και το δημόσιο λέγεσθαι έχουμε μια πιθανότητα, ακόμη και στο στραβοπάτημά μας, να διεκδικήσουμε επιείκια και να μας αντιμετωπίσουν οι άλλοι λίγο πιο σοβαρά...
Πηγή: http://www.faysbook.gr/site/to-blog-tou-giwrgou
Και άντε να το κάνουν μια - δυο φορές, πάει στην ευχή. Οταν όμως, γίνεται συστηματική πλάκα σε βάρος μας, τότε το χιούμορ μας εξανεμίζεται και το γέλιο δίνει τη θέση του στον θυμό μας.
Είμαστε έτοιμοι να ξεκαρδιστούμε όταν δούμε τον άλλον να σκοντάφτει, παρόλο που δεν συμβαίνει το ίδιο με το δικό μας στραβοπάτημα. Ενδεικτικό παράδειγμα ο κόσμος της σόουμπιζ. Ολοι οι καλλιτέχνες ανεξαιρέτως επιδιώκουν την κριτική, αρκεί να είναι... διθυραμβική. Οταν όμως, το σχόλιο αναδεικνύει πραγματικά τις αδυναμίες τους, τότε ξαφνικά θυμούνται τον Αριστοφάνη, ανακαλύπτουν τα όρια της σάτιρας και σε ειδικές περιπτώσεις καταφεύγουν σε ένδικα μέσα προκειμένου να αποποιηθούν το κουσούρι τους. Τόσα χρόνια στη δημοσιογραφία έχω γνωρίσει πολλούς, για τους οποίους τα φαινόμενα - και η άποψη του κόσμου ότι είναι χαβαλέδες και άνετοι- μάλλον απατούν. Δύσκολα νομίζω βρίσκεις ανθρώπους που δέχονται στα αλήθεια την πλάκα για τον εαυτό τους.
Το ακριβώς αντίθετο από τα αμερικανικά τοκ σόου δηλαδή. Εκεί όπου οι καλεσμένοι τρώνε μπουγέλα, χορεύουν σαν καρικατούρες, τραγουδούν φάλτσα, «απομυθοποιούνται». Ακομπλεξάριστα, ανθρώπινα και φυσιολογικά. Μακριά από τις ντόπιες ναρκισσιστικές φοβίες ότι κάτι τέτοιο είναι γελοιοποίηση ή ξεπεσμός. Ο ορισμός του γελοίου είναι σχετικός. Εχω την αίσθηση ότι μόνο όταν καταφέρουμε να γελάσουμε με το είδωλό μας στον καθρέφτη, διαφεύγουμε εντελώς τον κίνδυνο της γελοιότητας. Οταν αδιαφορήσουμε για το φαίνεσθαι και το δημόσιο λέγεσθαι έχουμε μια πιθανότητα, ακόμη και στο στραβοπάτημά μας, να διεκδικήσουμε επιείκια και να μας αντιμετωπίσουν οι άλλοι λίγο πιο σοβαρά...
Πηγή: http://www.faysbook.gr/site/to-blog-tou-giwrgou
